fbpx

De (on)aangename aanname

Blog: De (on)aangename aanname

Vragen kunnen zo verhelderend werken, je wordt genoodzaakt om een vertaling naar woorden te vinden voor wat je voelt en/of ervaart. Het geeft inzicht in hoe je ergens over denkt en je gedachtegangen.

Voeding, wat mag? Wat niet? Wat mogen jouw kinderen wel en niet eten? Wat is goed? Wat is slecht?

Dit is een greep uit vragen die ik krijg …

of reacties, ‘Ohhh dus ik doe het al jaren verkeerd?!’, ‘Sorry hoor, maar ik heb een slechte taart gemaakt, wil jij dat wel?!’ en ‘Goh.. wat slecht van mij!’

Hmmm verkeerd, slecht… voor mijn gevoel hebben deze woorden een zwaardere lading, dan dat daadwerkelijke stukje taart met bijvoorbeeld die geraffineerde suikers. Want wat vertel je je lijf als je zegt dat je het altijd verkeerd hebt gedaan? Of als je je dan een keer laat gaan, dat dat echt heel erg slecht van en voor je is?

Wat neem je tot je? De werkelijke voedingswaarden of het oordeel dat je hierover hebt?

Wat thuis ons streven is: Wij proberen zo min mogelijk geraffineerde suikers in onze dagelijkse voeding te hebben, we letten op gluten, koemelk en de ‘slechter’ gewaardeerde E-nummers. Vers vinden wij heel belangrijk, proberen te eten naar het seizoen. En ik heb het liefst dat wat ik koop binnen een week bedorven zou zijn als het niet op gaat… zo min mogelijk spullen die er over 3 jaar nog precies hetzelfde uitzien. Dit is even een rijtje van wat concrete handelingen.

Wat wij vooral hopen mee te geven aan onze kinderen is dat eten een beleving, ervaring is. Daarbij vinden wij een uitgebreid en uitgebalanceerd voedselaanbod, kennis, ervaring en vooral eigenbeleving heel belangrijk. Zodat de kinderen zelf bewuste keuzes weten te maken. Wat we niet willen is dat we een hele lading aan meningen, aannames, negatieve energie en frustraties meegeven over bijvoorbeeld een stuk taart, koekje of snoepje.

Sommige producten halen wij niet in huis, dat betekend echter niet dat ze het niet een keer mogen eten als ze het bij iemand anders krijgen. Dat ik dat stuk, zo genoemde slechte taart, wel gewoon eet. En dat we best een keer friet halen.

Ik merk dat mijn lijf mij heel sterk weet te vertellen wat het wel en niet nodig heeft. Dat, nu ik ruim een jaar zo min mogelijk geraffineerde suikers eet, ik dit als heel prettig ervaar. Ook, of misschien wel liever gezegd, juíst de kinderen weten heel goed wat hun lijf hen verteld. Hier samen naar luisteren is heel leerzaam. Zo maak ik vaak iedere ochtend drie verschillende ontbijtjes, wordt met smaak en zonder gedoe het bord leeggegeten en kijkend naar wat ze eten in combinatie met kennis zijn dit heel gezonde maaltijden.

Wat vertel jij je lijf? … en wat vertelt jouw lijf jou? Wat is kennis en wat zijn aannames? Aangename aannames en onaangename aannames.

Luister… wat vertelt jouw lijf jou? Wat weet jij?

Review van een deelneemster aan een traject bij Margriet

Toen ik de info op Linkedin las over het (Re) Connect traject las dacht ik ‘Dit gaat over mij’. Ik weet dat de relatie tussen mijn hoofd en mijn gevoel een ingewikkelde is en ook dat daar een enorme kracht ligt. 
 
Dus me ingeschreven waarna we al snel van start konden. Ik was vooral heel nieuwsgierig naar het traject, maar had geen idee wat ik precies kon verwachten. Wel wist ik dat het een kans was om opnieuw naar mezelf en mijn leven te kijken. Toen ik in kon loggen voor week 1 stond ik te popelen. Een ding was zeker.. Ik wilde dat er iets zou veranderen en dit was mijn kans!
 
Wat me in het bijzonder aansprak was dat ik op een heel andere manier getriggerd werd. Normaal gesproken zit ik vooral in mijn hoofd (en daar zijn veel trajecten ook op gericht..). Daar leefde ik en ik keek vanaf die hoogte door die twee gaten (ogen) naar buiten. Bang en moe, murw ook. Wat er precies aan de hand was wist ik niet, maar wat ik wel wist was dat het zo niet veel langer vol te houden was. Mijn werk en mijn gepieker daar over waren er dag in dag uit van vroeg tot laat net als de knoop in mijn maag.
 
De mix van filmpjes, tekst, speeches, werkvormen en nieuwe inzichten schepten ruimte. Ik kon op mijn eigen tempo en moment met mezelf aan de slag. Het traject hielp me om iedere dag tijd te maken voor mezelf. Even op zolder lezen, luisteren, kijken, schrijven en voelen. 
 
Ja, voelen. Want dankzij de oefeningen kreeg ik opnieuw contact met mijn lichaam en begon ik het weer te voelen. Het was mijn trouwe bondgenoot die ik vaak over het hoofd zag.. Ik zet het vaak vooral in als instrument om de doelen die mijn hoofd gesteld heeft te bereiken. Met emoties heb ik sowieso een wat complexe verhouding. Eerlijk gezegd weet ik vaak niet zo goed wat ik met nare gevoelens aan moet. Wegredeneren dus..  
 
Dat mijn mentale, emotionele en fysieke lichaam op een fantastische manier met elkaar samen kunnen werken ontdekte ik opnieuw. Tijdens de eerste live sessie gaf Margriet terug wat er uit mijn houding sprak. Het was confronterend, maar ook heel goed. Naast al die gebaande paden ontstonden nieuwe en veel aantrekkelijker routes. 
Zo sta ik vaak op een been en daarmee naast mezelf. Naast mijzelf zit ik dan tijdens moeilijke gesprekken vaak  commentaar te leveren vanaf de zijlijn. Eindeloze discussies in mijn hoofd. Ik leerde om opnieuw op mijn innerlijke kompas te vertrouwen en stevig op mijn  voeten te staan. 
 
Ik boorde mijn bronnen weer aan en besloot om minder te gaan werken zodat ik weer tijd heb om de creatieve en fysieke kant in mezelf de ruimte te geven. Ik durfde weer te dromen en dat leverde zoveel energie op. Ik ga vaker naar het strand om bij te tanken en zet mijn oren in om mijn hoofd te kalmeren. Ja, al die gedachten van mij blijken niet bestand tegen aandachtig luisteren. Tijdens mijn werk luister ik nu naar de oceaan ;)
 
Van de bodyscan waar je link, rechts, voor en achter aandacht geeft en vergelijkt schrok ik best wel. Het maakte heel tastbaar dat ik uit evenwicht was geraakt én gaf heel veel hoop omdat het omkeerbaar bleek te zijn. 
 
Hoe bijzonder om te merken dat je lichaam en geest zo veerkrachtig zijn en zo snel in staat zijn om te helen en weer samen te werken. Zo kreeg ik in de afgelopen weken weer wortels en leerde ik mezelf op een nieuwe manier kennen. Tegelijk ook heel vertrouwd. 
 
Ik woon nu niet meer alleen in mijn hoofd, maar ergens tussen mijn kin en navel ;) Dat is een veel fijnere plek. Dichter bij mijn voeten ook waarop ik stevig probeer te staan. Mijn adem vergezelt me overal en herinnert me er aan dat er meer ruimte is dan ik vaak denk. 
 
Voor mij was de combinatie van het mentale en emotionele (die vaak alle aandacht krijgen) met het fysieke de sleutel. Het zal de komende tijd wel met vallen op opstaan gaan, maar het geeft me veel vertrouwen te merken dat ik op mijn lichaam kan vertrouwen en dat mijn hoofd dat weet te waarderen. Zo ben ik veel meer in het moment en veel minder vaak in het verleden of de toekomst. 
 
Hier en nu is er rust en zoveel te beleven. 
 
Dank voor je wijze lessen Margriet!

maak kans op een gratis (online) inzicht sessie

Mijn missie is om juist ambitieuze, zelfstandige en krachtige mensen verder te helpen. Zij die al jaren op wilskracht grote afstanden afleggen en stormen doorstaan, maar waar de veerkracht opraakt. 

Waar controle houden voorheen werd gezien als de oplossing wordt het nu onderdeel van het probleem.

Om hen terug in hun kracht te zetten, terug in hun lijf. Je weet wel, dat wat je 24/7 bij je hebt.