fbpx

Druk, Drukker, Drukst…uhhhhhhh…echt?!

Blog: Druk, drukker, drukst… uhhhhh… echt?!

En ja hoor, daar stond m’n broodbakmachine dan toch een week, of misschien wel twee… en een half, ongebruikt bovenop de koelkast in de bijkeuken.

Iets wat ik mij in alle ijver en nieuwigheid had voorgenomen niet toe te laten. “Dit nieuwe eten voelt zo goed, dat ga ik niet laten versloffen!!” Zei ik nog net niet met een vuistslag op tafel. En daar ging, met de drukte van alle dag, toch een week voorbij… zonder vers brood, zonder vers sapje.

Waarom?! Wat ging er mis?!

Eigenlijk kon ik heel goed zien wat er aan de hand was… Ik was zo ontzettend druk, zoveel werk en daar is niets van gelogen. Veel verschillende klussen: dansstukken maken, instuderen, in een nieuwe productie spelen, lesgeven, administratie en natuurlijk het gezin, huishouden, school. Voor velen vast heel herkenbaar, al die balletjes die je in de lucht wilt en moet houden. Tijd wat zo vaak kneedbaar was glipte nu door m’n vingers.

Waarom stuurde de drukte mij aan, in plaats van andersom? Was ik misschien niet vooral druk, met druk zijn? Met alles wat nog gebeuren moest? Waarom werd tijd een beperking in plaats van een mogelijkheid?

Ik zeg wel eens, ik kan met tijd spelen. Dat klinkt misschien als een grapje, maar daar zit voor mij heel veel waarheid in.Dagen met gevoelsmatig 48 uur zijn mij niet vreemd… alleen daar was ik ook m’n grip op kwijt. Tijd speelde een spelletje met mij, in plaats van andersom.

Als ik met m’n hoofd zit bij wat nog gaat komen en moet… tsja, dan maak ik automatisch weinig tijd en ruimte voor iets wat eigenlijk best tussendoor kan. En precies daarvoor, dat ‘druk’ zijn en al met de volgende stap bezig zijn, daar bedank ik toch echt voor. Ik wil m’n tijd, of liever gezegd ruimte in zijn grootst mogelijke begrip terug.

En wel NU!

Dus… bij deze.

Als ik tijd voor mezelf als iets concreets zou omschrijven zou ik het omschrijven als een heel groot vel papier. Soms een uur, soms een dag, soms 10 minuten. Tijd was voor mij inmiddels als een flink in elkaar geknepen, erg compacte, papieren prop… en deze ben ik weer gaan uitvouwen. Ver voor mij uit. Ieder glad te strijken kreukeltje geeft mij zoveel tijdwinst. Zeker op momenten dat ik denk dat ik krap in de tijd zit. Krampachtig tijd begin vast te klampen en er een prop van begin te maken, dan vouw ik het voor me uit, strijk het glad en laat het voor mij werken. En dan wordt bijvoorbeeld dat uur, wat een samen geknepen prop werd, weer een groot oppervlakte ver voor mij uit.

Ook heb ik weer eens heel bewust een minuut zien weg tikken op de klok. “WOW!!” Dacht ik.  Daar heb ik er dus heel veel van!

En hoppa, daar kwam als bij toverslag weer zoveel gemak, rust en ruimte tijdens alles wat gedaan moet en moest worden.  Tijd kon ik weer voor mij laten werken. Heerlijk!

De warme broodjes staan ’s ochtends weer klaar, verse sapjes krijgen ook weer hun verdiende plaatsje binnen onze routine. Ook creëer ik tijd om te zitten en genieten. Gewoon omdat ik het mezelf gun!

 

Review van een deelneemster aan een traject bij Margriet

Toen ik de info op Linkedin las over het (Re) Connect traject las dacht ik ‘Dit gaat over mij’. Ik weet dat de relatie tussen mijn hoofd en mijn gevoel een ingewikkelde is en ook dat daar een enorme kracht ligt. 
 
Dus me ingeschreven waarna we al snel van start konden. Ik was vooral heel nieuwsgierig naar het traject, maar had geen idee wat ik precies kon verwachten. Wel wist ik dat het een kans was om opnieuw naar mezelf en mijn leven te kijken. Toen ik in kon loggen voor week 1 stond ik te popelen. Een ding was zeker.. Ik wilde dat er iets zou veranderen en dit was mijn kans!
 
Wat me in het bijzonder aansprak was dat ik op een heel andere manier getriggerd werd. Normaal gesproken zit ik vooral in mijn hoofd (en daar zijn veel trajecten ook op gericht..). Daar leefde ik en ik keek vanaf die hoogte door die twee gaten (ogen) naar buiten. Bang en moe, murw ook. Wat er precies aan de hand was wist ik niet, maar wat ik wel wist was dat het zo niet veel langer vol te houden was. Mijn werk en mijn gepieker daar over waren er dag in dag uit van vroeg tot laat net als de knoop in mijn maag.
 
De mix van filmpjes, tekst, speeches, werkvormen en nieuwe inzichten schepten ruimte. Ik kon op mijn eigen tempo en moment met mezelf aan de slag. Het traject hielp me om iedere dag tijd te maken voor mezelf. Even op zolder lezen, luisteren, kijken, schrijven en voelen. 
 
Ja, voelen. Want dankzij de oefeningen kreeg ik opnieuw contact met mijn lichaam en begon ik het weer te voelen. Het was mijn trouwe bondgenoot die ik vaak over het hoofd zag.. Ik zet het vaak vooral in als instrument om de doelen die mijn hoofd gesteld heeft te bereiken. Met emoties heb ik sowieso een wat complexe verhouding. Eerlijk gezegd weet ik vaak niet zo goed wat ik met nare gevoelens aan moet. Wegredeneren dus..  
 
Dat mijn mentale, emotionele en fysieke lichaam op een fantastische manier met elkaar samen kunnen werken ontdekte ik opnieuw. Tijdens de eerste live sessie gaf Margriet terug wat er uit mijn houding sprak. Het was confronterend, maar ook heel goed. Naast al die gebaande paden ontstonden nieuwe en veel aantrekkelijker routes. 
Zo sta ik vaak op een been en daarmee naast mezelf. Naast mijzelf zit ik dan tijdens moeilijke gesprekken vaak  commentaar te leveren vanaf de zijlijn. Eindeloze discussies in mijn hoofd. Ik leerde om opnieuw op mijn innerlijke kompas te vertrouwen en stevig op mijn  voeten te staan. 
 
Ik boorde mijn bronnen weer aan en besloot om minder te gaan werken zodat ik weer tijd heb om de creatieve en fysieke kant in mezelf de ruimte te geven. Ik durfde weer te dromen en dat leverde zoveel energie op. Ik ga vaker naar het strand om bij te tanken en zet mijn oren in om mijn hoofd te kalmeren. Ja, al die gedachten van mij blijken niet bestand tegen aandachtig luisteren. Tijdens mijn werk luister ik nu naar de oceaan ;)
 
Van de bodyscan waar je link, rechts, voor en achter aandacht geeft en vergelijkt schrok ik best wel. Het maakte heel tastbaar dat ik uit evenwicht was geraakt én gaf heel veel hoop omdat het omkeerbaar bleek te zijn. 
 
Hoe bijzonder om te merken dat je lichaam en geest zo veerkrachtig zijn en zo snel in staat zijn om te helen en weer samen te werken. Zo kreeg ik in de afgelopen weken weer wortels en leerde ik mezelf op een nieuwe manier kennen. Tegelijk ook heel vertrouwd. 
 
Ik woon nu niet meer alleen in mijn hoofd, maar ergens tussen mijn kin en navel ;) Dat is een veel fijnere plek. Dichter bij mijn voeten ook waarop ik stevig probeer te staan. Mijn adem vergezelt me overal en herinnert me er aan dat er meer ruimte is dan ik vaak denk. 
 
Voor mij was de combinatie van het mentale en emotionele (die vaak alle aandacht krijgen) met het fysieke de sleutel. Het zal de komende tijd wel met vallen op opstaan gaan, maar het geeft me veel vertrouwen te merken dat ik op mijn lichaam kan vertrouwen en dat mijn hoofd dat weet te waarderen. Zo ben ik veel meer in het moment en veel minder vaak in het verleden of de toekomst. 
 
Hier en nu is er rust en zoveel te beleven. 
 
Dank voor je wijze lessen Margriet!

maak kans op een gratis (online) inzicht sessie

Mijn missie is om juist ambitieuze, zelfstandige en krachtige mensen verder te helpen. Zij die al jaren op wilskracht grote afstanden afleggen en stormen doorstaan, maar waar de veerkracht opraakt. 

Waar controle houden voorheen werd gezien als de oplossing wordt het nu onderdeel van het probleem.

Om hen terug in hun kracht te zetten, terug in hun lijf. Je weet wel, dat wat je 24/7 bij je hebt.