Blog: Druk, drukker, drukst… uhhhhh… echt?!
En ja hoor, daar stond m’n broodbakmachine dan toch een week, of misschien wel twee… en een half, ongebruikt bovenop de koelkast in de bijkeuken.
Iets wat ik mij in alle ijver en nieuwigheid had voorgenomen niet toe te laten. “Dit nieuwe eten voelt zo goed, dat ga ik niet laten versloffen!!” Zei ik nog net niet met een vuistslag op tafel. En daar ging, met de drukte van alle dag, toch een week voorbij… zonder vers brood, zonder vers sapje.
Waarom?! Wat ging er mis?!
Eigenlijk kon ik heel goed zien wat er aan de hand was… Ik was zo ontzettend druk, zoveel werk en daar is niets van gelogen. Veel verschillende klussen: dansstukken maken, instuderen, in een nieuwe productie spelen, lesgeven, administratie en natuurlijk het gezin, huishouden, school. Voor velen vast heel herkenbaar, al die balletjes die je in de lucht wilt en moet houden. Tijd wat zo vaak kneedbaar was glipte nu door m’n vingers.
Waarom stuurde de drukte mij aan, in plaats van andersom? Was ik misschien niet vooral druk, met druk zijn? Met alles wat nog gebeuren moest? Waarom werd tijd een beperking in plaats van een mogelijkheid?
Ik zeg wel eens, ik kan met tijd spelen. Dat klinkt misschien als een grapje, maar daar zit voor mij heel veel waarheid in.Dagen met gevoelsmatig 48 uur zijn mij niet vreemd… alleen daar was ik ook m’n grip op kwijt. Tijd speelde een spelletje met mij, in plaats van andersom.
Als ik met m’n hoofd zit bij wat nog gaat komen en moet… tsja, dan maak ik automatisch weinig tijd en ruimte voor iets wat eigenlijk best tussendoor kan. En precies daarvoor, dat ‘druk’ zijn en al met de volgende stap bezig zijn, daar bedank ik toch echt voor. Ik wil m’n tijd, of liever gezegd ruimte in zijn grootst mogelijke begrip terug.
En wel NU!
Dus… bij deze.
Als ik tijd voor mezelf als iets concreets zou omschrijven zou ik het omschrijven als een heel groot vel papier. Soms een uur, soms een dag, soms 10 minuten. Tijd was voor mij inmiddels als een flink in elkaar geknepen, erg compacte, papieren prop… en deze ben ik weer gaan uitvouwen. Ver voor mij uit. Ieder glad te strijken kreukeltje geeft mij zoveel tijdwinst. Zeker op momenten dat ik denk dat ik krap in de tijd zit. Krampachtig tijd begin vast te klampen en er een prop van begin te maken, dan vouw ik het voor me uit, strijk het glad en laat het voor mij werken. En dan wordt bijvoorbeeld dat uur, wat een samen geknepen prop werd, weer een groot oppervlakte ver voor mij uit.
Ook heb ik weer eens heel bewust een minuut zien weg tikken op de klok. “WOW!!” Dacht ik. Daar heb ik er dus heel veel van!
En hoppa, daar kwam als bij toverslag weer zoveel gemak, rust en ruimte tijdens alles wat gedaan moet en moest worden. Tijd kon ik weer voor mij laten werken. Heerlijk!
De warme broodjes staan ’s ochtends weer klaar, verse sapjes krijgen ook weer hun verdiende plaatsje binnen onze routine. Ook creëer ik tijd om te zitten en genieten. Gewoon omdat ik het mezelf gun!