VAN KENNIS NAAR DOEN
De afgelopen maanden/jaren waren voor mij alles behalve rustig.
Ik: zzp’er, alleenstaand moeder van 3 jonge kinderen, vriendin, momenteel mantelzorgster, een scheiding achter de rug. En begin februari 2018 het, succesvol, reanimeren van m’n vriend. En daarop volgend een intens ziekenhuis traject.
En tegelijkertijd omzet moeten blijven genereren. Kinderen op tijd naar school brengen en maaltijden koken. Twee bedrijven runnen. Het huis schoonhouden.
En toen mijn dochter die er heel slecht aantoe was. En een diagnose kreeg voor een, voor haar, tweede auto immuunziekte. Diabetes type 1.
Waar en wanneer is het nu eens klaar? Ik stond te duizelen op mijn benen. En ik heb al mijn kennis en ervaring mogen en kunnen inzetten op mijzelf. Om staande te blijven en soms alleen maar zittend of liggend.
Ik heb hulp gevraagd en gezocht. En beseft dat door mijn opleidingen en mijn ervaringen ik exact kan zijn waar ik ben.
Aan den lijve heb ik de noodzaak van meer rust, meer adem, meer verdieping, meer ontspanning en het doorzien en aanpakken van patronen ondervonden.
Een vriendin vroeg aan mij hoe het nu met mij ging. En ik kon echt volmondig zeggen dat ik mij goed voel. Goed in de situatie zoals deze is. En ik merkte dat ik mij afvroeg waarom het nu anders voelde dan voorheen. Ik voel mij zoveel lichter alsof er een bron van hernieuwde energie open is gegaan. Energie die komt uit het nu en niet voortkomt vanuit een kettingreactie aan gebeurtenissen en emoties. Beweging die mij meenam, mij liet rennen, mij meespoelde en mij dwong om stil te gaan staan.
Wow, wat voelt dit fijn en puur.
Om mij heen zie ik mensen stoeien en soms vechten met alles wat moet, maar ook alles wat ze willen en daarnaast ook nog eens wat ongevraagd op hun bordje terecht is gekomen.
Met alles wat ik heb ervaren. Wie ik ben. En wat ik kan, mag ik mensen begeleiden. Begeleiden in alle lemons die lemonades moeten of mogen worden. En alle lemons die gewone (zure) lemons mogen blijven.