Toen ik de info op Linkedin las over het (Re) Connect traject las dacht ik ‘Dit gaat over mij’. Ik weet dat de relatie tussen mijn hoofd en mijn gevoel een ingewikkelde is en ook dat daar een enorme kracht ligt. 

 

Dus me ingeschreven waarna we al snel van start konden. Ik was vooral heel nieuwsgierig naar het traject, maar had geen idee wat ik precies kon verwachten. Wel wist ik dat het een kans was om opnieuw naar mezelf en mijn leven te kijken. Toen ik in kon loggen voor week 1 stond ik te popelen. Een ding was zeker.. Ik wilde dat er iets zou veranderen en dit was mijn kans!

 

Wat me in het bijzonder aansprak was dat ik op een heel andere manier getriggerd werd. Normaal gesproken zit ik vooral in mijn hoofd (en daar zijn veel trajecten ook op gericht..). Daar leefde ik en ik keek vanaf die hoogte door die twee gaten (ogen) naar buiten. Bang en moe, murw ook. Wat er precies aan de hand was wist ik niet, maar wat ik wel wist was dat het zo niet veel langer vol te houden was. Mijn werk en mijn gepieker daar over waren er dag in dag uit van vroeg tot laat net als de knoop in mijn maag.

 

De mix van filmpjes, tekst, speeches, werkvormen en nieuwe inzichten schepten ruimte. Ik kon op mijn eigen tempo en moment met mezelf aan de slag. Het traject hielp me om iedere dag tijd te maken voor mezelf. Even op zolder lezen, luisteren, kijken, schrijven en voelen. 

 

Ja, voelen. Want dankzij de oefeningen kreeg ik opnieuw contact met mijn lichaam en begon ik het weer te voelen. Het was mijn trouwe bondgenoot die ik vaak over het hoofd zag.. Ik zet het vaak vooral in als instrument om de doelen die mijn hoofd gesteld heeft te bereiken. Met emoties heb ik sowieso een wat complexe verhouding. Eerlijk gezegd weet ik vaak niet zo goed wat ik met nare gevoelens aan moet. Wegredeneren dus..  

 

Dat mijn mentale, emotionele en fysieke lichaam op een fantastische manier met elkaar samen kunnen werken ontdekte ik opnieuw. Tijdens de eerste live sessie gaf Margriet terug wat er uit mijn houding sprak. Het was confronterend, maar ook heel goed. Naast al die gebaande paden ontstonden nieuwe en veel aantrekkelijker routes. 

Zo sta ik vaak op een been en daarmee naast mezelf. Naast mijzelf zit ik dan tijdens moeilijke gesprekken vaak  commentaar te leveren vanaf de zijlijn. Eindeloze discussies in mijn hoofd. Ik leerde om opnieuw op mijn innerlijke kompas te vertrouwen en stevig op mijn  voeten te staan. 

 

Ik boorde mijn bronnen weer aan en besloot om minder te gaan werken zodat ik weer tijd heb om de creatieve en fysieke kant in mezelf de ruimte te geven. Ik durfde weer te dromen en dat leverde zoveel energie op. Ik ga vaker naar het strand om bij te tanken en zet mijn oren in om mijn hoofd te kalmeren. Ja, al die gedachten van mij blijken niet bestand tegen aandachtig luisteren. Tijdens mijn werk luister ik nu naar de oceaan ;)

 

Van de bodyscan waar je link, rechts, voor en achter aandacht geeft en vergelijkt schrok ik best wel. Het maakte heel tastbaar dat ik uit evenwicht was geraakt én gaf heel veel hoop omdat het omkeerbaar bleek te zijn. 

 

Hoe bijzonder om te merken dat je lichaam en geest zo veerkrachtig zijn en zo snel in staat zijn om te helen en weer samen te werken. Zo kreeg ik in de afgelopen weken weer wortels en leerde ik mezelf op een nieuwe manier kennen. Tegelijk ook heel vertrouwd. 

 

Ik woon nu niet meer alleen in mijn hoofd, maar ergens tussen mijn kin en navel ;) Dat is een veel fijnere plek. Dichter bij mijn voeten ook waarop ik stevig probeer te staan. Mijn adem vergezelt me overal en herinnert me er aan dat er meer ruimte is dan ik vaak denk. 

 

Voor mij was de combinatie van het mentale en emotionele (die vaak alle aandacht krijgen) met het fysieke de sleutel. Het zal de komende tijd wel met vallen op opstaan gaan, maar het geeft me veel vertrouwen te merken dat ik op mijn lichaam kan vertrouwen en dat mijn hoofd dat weet te waarderen. Zo ben ik veel meer in het moment en veel minder vaak in het verleden of de toekomst. 

 

Hier en nu is er rust en zoveel te beleven. 

 

Dank voor je wijze lessen Margriet!